Świat Nocy

Szedł głębiej w tereny cmentarza, ominął już ruiny katakumb, a stopy niknęły mu we mgle.
Aż w końcu znalazł.Kamienna płyta na kształt owalu wbita w ziemie, i nie kamienna, lecz z białego marmuru. A przed nią we mgle niknęły tzw. wieczne kwiaty. Niewielkie kwiatuszki o bladoniebieskich płatkach... Niezapominajki. To on je tu zostawił. Dokładnie rok temu.
A duże czarne litery na białej płycie tworzyły jedno słowo : Imani. A pod spodem, prawie zarośnięte przez kwiaty słowo "Wiara"
Posiadam magiczną moc. Moc, dzięki której wszyscy stają się szczęśliwi...
-Pomyślałaś kiedyś o sobie?-zapytał, klęcząc przed płytą i wpatrując się w słowa.

-Samantha się będzie martwić...-mruknął. Potrząsnął głowa i westchnął.-Jeszcze trochę tu zostanę.
Usiadł i podciągnął kolana pod brodę, wpatrując się w nagrobek.

Wzdrygnął się gdy usłyszał krzyk. Krzyk dziewczyny. Ale nie ruszył się z miejsca.
To że jesteśmy inni nic nie znaczy... to że nic o sobie nie wiemy nic nie znaczy... to że wzajemnie się nienawidzimy nic nie znaczy... ważne że jesteśmy blisko siebie. A dla mnie naprawdę znaczy to, czy teraz wstaniesz i odejdziesz, czy od razu mnie zabijesz. Ale nie musisz nic robić. To ja cię pocałuję.

Dobra, to już go lekko wystraszyło. I nie chodziło o niego. Wstał i szybkim ale cichym krokiem zmierzył w stronę krzyków.

Po drodze zmienił się w wilka i był ledwo widoczny we mgle. Skulił się pod drzewem i obserwował Hunter.

Stój. On jest jednym z nas. A jest zdrajcą. Pewnie jest ich więcej.
Zawarczał cicho.
Stój mówię idioto! Nawet jak się zmieni to rozszarpię go nim odleci...

Ten gościu mnie denerwuje...
Warknął głośno i szczeknął, siadając i kuląc uszy.