Świat Nocy

Gdy dostrzegł budynek w oddali już ledwo szedł. W postaci wilka oczywiście. W swojej normalnej już dawno zginąłby po drodze...

Rozległo się trzaskanie drzwiami. Siedział plecami do drzwi, więc domyślał się tylko, że to Xavier.
-No na reszcie!-krzyknęła Samantha.-Co tak długo?
Poszła do korytarza, a potem wróciła z niewielką buteleczką w ręku.
-Tyle ty tego tam masz...-mruknął Xavier wchodząc za nią.-Nie wiedziałem, które to.
-Jedyna buteleczka z płynem wyglądającym jak woda... jedyna taka butelka kształtem! Jedyny płyn kolorem! Dosadniej trzeba było?
Wylała całą zawartość na kawałek materiału i zaczęła nim oczyszczać rany.
Ból był jeszcze gorszy niż przy ich powstawaniu.
-Co to jest?!-warknął cicho, odwracając głowę w jej stronę.
-Nie ruszaj się głupku! Dzięki temu rany szybko się zagoją... W tydzień powinny. Tak na oko.
Skończyła i zniknęła gdzieś w kuchni.
Zszedł ze stołu i poszedł do swojej sypialni na piętrze, przeskakując po trzy stopnie naraz i zamknął się tam, trzaskając drzwiami.

Zobaczyłam dom.
-Jestem zmęczona...-dopiero teraz to zauważyłam.
Weszłam do domu i położyłam się na łóżku.

-Dlaczego to robisz?!-wrzasnął chłopak.
-Musisz zrozumieć ...-błagałam.-To moja natura...
-Nie musiałaś zabijać tych ludzi!
-Za dużo wiedzieli...prosze!Zrozum!
-Nie!-zamknął oczy i pokręcił głową.-Już nie...

Otworzyłam oczy.
-Nie...-wyszeptałam-Drugi raz tego nie zniose...
Wstałam z łóżka  i poszłam do małej kuchni.
Zaczęłam otwierać szafki.
-Musi tu coś być...-mruknelam.Znalazłam maść.-Może być ...
Zasmarowalam ramię i znów położyłam się do łóżka.

Na ganku zmienił się z powrotem. Bluzka gładko przylegała mu do piersi, a włosy do twarzy. Rozpadało sie.
Wszedł trzaskając drzwiami.
-Samantha?! Xavier?!-krzyknął wchodząc do kuchni.

-Cholera!
Poślizgnął się na kafelkach w kuchni, w ostatniej chwili złapał się brzegu blatu. A to był ten blat, który był oderwany od szafki. Wszystko razem z blatem runęło z hukiem na podłogę.