Świat Nocy

Ogier szedł przez las, a on spał na jego grzbiecie. Jedną ręką jeszcze jakoś trzymał się jego grzywy, leżąc na jego szyi, a druga zwisała bezwładnie po jego boku.
Posiadam magiczną moc. Moc, dzięki której wszyscy stają się szczęśliwi. Ale czasami nawet z nią nie udaje mi się powstrzymać łez... Tadashi, jesteś smutny... Dlaczego się smucisz?  Złap mnie za rękę... Znowu użyję swoich mocy. Przecież szczęście moich przyjaciół... zależy tylko od tego.
Wzdrygnął się i otworzył oczy. Wyprostował się i osunął z kłębu niżej. Zacisnął palce na grzywie Darinio.
-Imani...-wyszeptał, zaciskając powieki.
Nienawidzę cię! Nie podchodź do mnie więcej!
-Jej głos...
Nienawidzę...

Wiesz że jesteś na terenie wilkołaków?
-I co z tego?-mruknął, patrząc przed siebie.
Tu było tak cicho i spokojnie.

Darinio kroczył dalej, ale był jakiś roztrzęsiony. Jakby czuł zagrożenie.

Znów jesteś bezbronny, a skoro jest tu koń, to jego jeździec również.
Darinio zmierzył wzrokiem klacz, zatrzepotał uszami i zaczął ją obwąchiwać.

Uznał że będzie bezpieczniejszy, jeśli się zmieni.
Zszedł z Darinio i klepnął go w zad. Ogier stanął dęba i pognał w stronę klaczy.
Po chwili położył się pod drzewem jako biały, wychudzony wilk.

Księżyc...
-To ta dziewczyna. Ten wilkołak...-mruknął i usiadł, wpatrując się w nią złotymi ślepiami.

Darinio, ty idioto...
Kiedy znów cie zobaczyłam... byłeś inny niż osiem lat temu... Co racja to racja, już nie jesteś dzieckiem...